Vanochtend 10.16 uur, de check-in met de tien deelnemers van een technische universiteit is net achter de rug.
Ik vraag ze: everyone on board right now?
(internationaal gezelschap). Glimlachende gezichten en duimen omhoog.
Nog een vraag: so what did we do to make this great start?
Ze denken na. Al snel komen er antwoorden:
We started in an informal way!
Goed gezien. Ik had ze inderdaad laten weten dat de meeting een kwartier voor de start al open was. Eerst koetjes en kalfjes, daarna serious stuff. Ongemerkt landden ze in de training.
Every individual was welcomed by their first name.
Geen rocket science, maar hoe laat je anders iemand voelen dat hij of zij gezien wordt bij binnenkomst?
You started asking real questions!
Tuurlijk, gaat trainen en faciliteren niet vooral daarover? Daar begin ik dus letterlijk mee. Vragen uit echte interesse met een glimlach.
We got questions like 'so why are you here to learn what?'
Eigenaarschap op de plek waar hij hoort.
You put us to work from the very first moment.
Na twee minuten niets doen haken de eersten altijd af. Dus ik had een online presentatie in Google Slides met wat lege post-is op een slide klaarstaan. Daar konden ze hun vragen direct zelf noteren. In no time waren er drie deelnemers aan het typen. Toch stiekem een werkvorm. Tip: ieder een eigen post-it, anders jatten ze die van elkaar.
Dus dit is zo'n beetje mijn persoonlijke startup checklist.
En toch ging ik laatst de mist in
Andere training. Opdrachtgever roept na twintig minuten 'sorry, ik zit mijn mail te checken'! In my face. Wat ik nagelaten had: lekker hoog tempo en ze direct aan het werk zetten. Volgende keer beter.
Mensen verbinden bij de start van de meeting gaat dus niet om fancy werkvormen.
Denk daar maar eens over na als je weer eens leest over de online Mentimeter en andere slimme tools. Werkt alleen als je eerst een fundament van verbinding en vertrouwen hebt gelegd.
Gaat het dan echt niet over werkvormen?
Tuurlijk wel, mits goed getimed en uitgevoerd.
Nou vooruit, eentje dan:
Op een van de slides had ik de wereldkaart geplakt. Met daarbij screenshots van elke deelnemer. De bedoeling was direct duidelijk.
In een paar tellen stonden de foto's bij de favoriete vakantielanden. Een verbindend gesprek volgde. De volgende keer doen we NL, want vliegen is nog even taboe.
